Stop dla klapsa

Wielu rodziców czasem traci cierpliwość, mimo że na ogół odnoszą się do swoich dzieci z miłością i wyrozumiałością. Starają się unikać klapsów i krzyków. Większość matek i ojców uważa bicie dzieci za złe i niepotrzebne.

Spora ich część przeżywa jednak wstrząs, kiedy odkrywa, że jest zdolna uderzyć dziecko. Wielu czuje wstyd po wymierzeniu dziecku klapsa. Nawet rodzice, którzy uważają, że „bez klapsów się po prostu nie da” lub mówią „ja też dostawałem w skórę i nic mi się nie stało”, często woleliby nie stosować kar fizycznych.

Dlaczego panowanie nad sobą w napiętych sytuacjach, których nie brak w relacjach z dziećmi, bywa trudne?

Bliskość – brak dystansu

Być może właśnie dlatego, że dzieci są rodzicom bardzo bliskie. Nikt inny nie może nam sprawić równie wielkiej radości, jak i równie dotkliwej przykrości swoim zachowaniem. To zrozumiałe i normalne, że czasami, wychowując dzieci, doświadczamy bardzo silnych i trudnych uczuć. Jest jednak możliwe – i niezwykle ważne – abyśmy nie pozwolili, by takie emocje brały nad nami górę.

Spójrz na to tak – nawet najsilniejsze emocje między dorosłymi nie usprawiedliwiają uderzenia drugiej osoby.

Nigdy nie zaakceptowalibyśmy sytuacji, w której rozdrażniony pracodawca wymierzyłby swojemu pracownikowi „lekkiego klapsa”.

Zadajemy sobie niemało trudu, żeby szanować swoich współpracowników nawet w sytuacjach konfliktowych. To bywa niełatwe, ale wiemy, że inni mają prawo do właściwego traktowania, pewnego szacunku.

Klapsy zostawiają ślady na dłużej

Klapsy powstrzymują dzieci przed robieniem czegoś, czego nie wolno im robić, ale nie skłaniają ich do właściwych zachowań. Uderzone dziecko poddaje się, a przynajmniej przestaje zachowywać się „niegrzecznie” w danej chwili, lecz nie uczy się, jak powinno postępować. Doświadcza i uczy się tego, że ludzie osiągają swoje cele siłą.

Co więcej, czuje się upokorzone, klaps rani jego dumę. Te uczucia tkwią w nim jeszcze długo po tym, jak policzek przestaje piec, znikają czerwone ślady po uderzeniu lub ustaje ból pośladków.

Dziecko, które często jest bite, doznaje krzywdy od osób najbliższych, na których polega bardziej niż na kimkolwiek innym na świecie.

Czuje się odrzucone, złe i bezwartościowe. Po jakimś czasie dziecko obojętnieje na klapsy i uderzenia, ponieważ w przeciwnym razie poczucie zranienia stałoby się dla niego nie do zniesienia. Klapsy, ciągnięcie za ucho i policzkowanie, a także upokarzające komentarze i wyzwiska często towarzyszą dziecku przez całe życie. W jego oczach przemoc może z łatwością stać się normalną formą zachowania wobec innych ludzi, a w przyszłości także wobec własnych dzieci.

Dzieci mają prawo do tego, by traktowano je z szacunkiem i bez przemocy. Żadne dziecko nie powinno być bite.

10 powodów, by nie bić dziecka

Bicie dzieci może doprowadzać do fizycznych urazów, takich jak zasinienia, obrzęki, krwiaki podtwardówkowe, uszkodzenia nerwów i złamania kości.

Bicie dziecka niszczy jego ufność i burzy poczucie własnej wartości. Dzieci znacznie chętniej podejmują zachowania nastawione na współpracę, jeśli łączy je z rodzicami silna więź miłości.

Bicie dzieci kształtuje postawę akceptacji przemocy i przekazywania jej z pokolenia na pokolenie. Dzieci, które są często bite, uczą się stosowania przemocy.

Bicie dzieci uczy je, że „silniejszy ma zawsze rację”.

Bijąc dziecko za złe zachowanie, opiekun traci cenną szansę nauczenia go właściwego sposobu postępowania.

Strach nie jest skuteczną metodą uczenia dzieci pożądanych zachowań. Bite dzieci zwykle zachowują się dobrze tylko wtedy, kiedy stosujący przemoc dorosły znajduje się w pobliżu.

Wspomnienia z dzieciństwa osób, które jako dzieci były często bite, są zwykle pełne gniewu i urazy.

Pismo Święte, z którego cytatami uzasadnia się stosowanie kar fizycznych wobec dzieci, można równie dobrze wykorzystać do usprawiedliwienia niewolnictwa, dyskryminacji kobiet, kazirodztwa i dzieciobójstwa. Powoływanie się na Biblię, aby uzasadnić bicie dzieci, jest przykładem wybiórczego wykorzystywania religijnych ksiąg do usprawiedliwienia świeckiego sposobu myślenia.

Dzieci są często bite za zachowania, które nie są „złe” czy „niewłaściwe”, ale wynikają z ich naturalnej potrzeby badania świata, a także z potrzeb związanych z odżywianiem, snem, ruchem czy chęci zwrócenia na siebie uwagi.

Dzieci najłatwiej uczą się pożądanych zachowań, kiedy dorośli wyjaśniają im, jak powinny postępować, rozmawiają z nimi oraz własnym zachowaniem dają przykład odpowiedzialności, troski i samodyscypliny.

10 kroków antyklapsowych do pobrania

 

Artykuł powstał w ramach projektu From policy to reality – shifting attitudes and practices from corporal punishment to safeguarding children” nr. JUST /2015/RDAP/AG/CORP/9175 przy wsparciu finansowym z programu Rights, Equality and Citizenship (REC) (2014-2020) Unii Europejskiej. Wyłączną odpowiedzialność za treść tego artykułu ponosi Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę, treść w żaden sposób nie może zostać uznana za wyraz poglądów Komisji Europejskiej.